Na het afbreken van de stadswallen na 1874 is bij de plannen voor de uitbreiding van de stad, veel ruimte gereserveerd voor de aanleg van parken en plantsoenen. Dit moest de aantrekkelijkheid van de stad vergroten voor welgestelden, om zich hier te vestigen, op vakantie te komen en congressen te houden. Gelukkig wordt de Kruittoren uit circa 1420, met zijn geleding en kantelen, tegen de zin van de regering in, niet afgebroken. In plaats daarvan wordt aan de voet ervan een park aangelegd in landschapsstijl. De Leuvense tuinarchitect L. Rosseels voegt aan de restanten van de vestingwerken (hoogteverschillen van het terrein, walmuur, Kruittoren, Grote bolwerk) nieuwe elementen toe, zoals een uitgestrekte vijver, slingerende paden en gevarieerde beplanting. Een aantal jaren later komt in de vijver een rotspartij, via een onderaardse gang bereikbaar. Veel Nijmegenaren kunnen zich nog de gekleurde lichtjes in de grot herinneren. Om het park een schilderachtig en romantisch karakter te geven, werd de walmuur aan de Parkweg zo verlaagd, dat de muur een vervallen aanblik kreeg.